Τον περασμένο Δεκέμβρη ψηφίστηκε άλλος ένας αντεργατικός νόμος που έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά άλλων, αυτή τη φορά με επίκεντρο τον κατώτατο μισθό. Ο νέος αυτός νόμος αποτελεί συνέχεια και ουσιαστικά μονιμοποίηση του μνημονιακού νόμου που έδωσε τη δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να καθορίζει τον κατώτατο μισθό μονομερώς, κάτι που ως τότε καθοριζόταν μέσω συλλογικών διαπραγματεύσεων και της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ). Ουσιαστικά, μιλάμε για έναν νέο μηχανισμό συμπίεσης των μισθών που παράλληλα χτυπάει περαιτέρω τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Σύμφωνα με τον νέο νόμο λοιπόν, με κατεύθυνση εφαρμογής το 2028 και ύστερα, ο κατώτατος μισθός που θα αποφασίζεται από την κυβέρνηση θα υπολογίζεται μέσω ενός αλγορίθμου. Με απλά λόγια, νομοθετείται μια διαδικασία αυτόματου υπολογισμού του μισθού, χωρίς καμία συμμετοχή των εργαζομένων. Βέβαια, τα κριτήρια με τα οποία θα αποφασίζεται τελικά ο κατώτατος μισθός παραμένουν τα ίδια, καθώς και σήμερα ουσιαστικά η παραγωγικότητα της οικονομίας και η κερδοφορία των αφεντικών λαμβάνονται υπόψη. Έτσι, λοιπόν, ο νέος αυτός αλγόριθμος, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα νομοθετικό και επικοινωνιακό εργαλείο που χρησιμοποιείται από μεριάς του κράτους, ώστε να διασφαλιστεί ότι από τη μια οι μισθοί συνολικά θα παραμένουν καθηλωμένοι ή ακόμη και θα μειώνονται αν αυτό εξυπηρετεί το κεφάλαιο, ενώ από την άλλη, μέσω της επίκλησης στην δήθεν «αντικειμενικότητα» των οικονομικών δεικτών και του αλγορίθμου που επιλέγονται για τον υπολογισμό -που βέβαια αποτελούν ξεκάθαρη πολιτική επιλογή- επιχειρείται να παρουσιαστούν τα συμφέροντα των αφεντικών και η εξυπηρέτησή τους ως «αντικειμενικά» και ταυτόχρονα να μπει ουσιαστικά μια ταφόπλακα στις συλλογικές διεκδικήσεις των εργαζομένων για τον μισθό μας.

Παράλληλα ο νέος νόμος προβλέπει και μια σειρά εξαιρέσεων. Πιο συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται, οι περιπτώσεις που προβλέπονται είναι: Αν η οικονομία βρίσκεται σε σημαντική ύφεση ή αν υπάρχει σημαντική απόκλιση του εθνικού πληθωρισμού από τον στόχο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ή αν υπάρχει σημαντική ανισορροπία στο ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών ή αν υπάρχει σημαντική αύξηση του ποσοστού της ανεργίας ή αν η αναπροσαρμογή δεν δικαιολογείται από τα επίπεδα και τις μακροπρόθεσμες εξελίξεις (…) και υπάρχει απόκλιση του κατώτατου μισθού από το εξήντα τοις εκατό (60%) του ακαθάριστου διάμεσου μισθού ή αν υπερβαίνει τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας ή αν δεν δικαιολογείται από έκτακτες περιστάσεις. Στις παραπάνω περιπτώσεις, η κυβέρνηση μπορεί να αποφασίσει να μην αυξηθεί ο κατώτατος μισθός βάση του αλγορίθμου ή ακόμα και να τους μειώσει αν η οικονομία το «απαιτεί», διαμορφώνοντας έτσι ένα καθεστώς διαρκούς ομηρίας.

Από τη μεριά μας, ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες ξέρουμε πως τα συμφέροντά μας είναι αντίθετα με αυτά των αφεντικών και ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει να διαμορφώνονται οι μισθοί μας με βάση τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και όχι τις δικές μας. Συμπερασματικά, είναι ξεκάθαρο λοιπόν, πως ο νέος νόμος δημιουργεί έναν μηχανισμό που θα συμπιέζει διαρκώς το εισόδημά μας, ώστε να εξυπηρετούνται οι ανάγκες του κεφαλαίου, χτυπώντας παράλληλα περαιτέρω τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις διεκδικήσεις μας, που είναι και ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσουμε καλύτερους μισθούς και όρους εργασίας. Για μας το ύψος του κατώτατου μισθού δεν είναι ζήτημα που επαφίεται στο πόσο αντέχουν να δώσουν τα αφεντικά, αλλά στις δικές μας ανάγκες. Γι’ αυτό διεκδικούμε την ανατροπή αυτού του νόμου και την επαναφορά του καθορισμού του κατώτατου μισθού μέσω των συλλογικών διεκδικήσεων!

Δεν ήτανε τα Τέμπη, ούτε η κακιά στιγμή – Κράτος και Κεφάλαιο δολοφονούν!

Η λογική πίσω και από αυτόν το νόμο, όπως σε μια σειρά άλλων αντεργατικών νόμων, δεν είναι άλλη από αυτή που διέπει το κρατικό-καπιταλιστικό σύστημα, που δίνει προτεραιότητα στα κέρδη των αφεντικών και αντιμετωπίζει τις ζωές των ανθρώπων της εργατικής τάξης -αλλά και ευρύτερα των καταπιεσμένων- ως αναλώσιμες και ευτελείς. Δεν είναι τυχαίο πως η πραγματικότητά μας απαρτίζεται από διαρκή φτωχοποίηση, ακρίβεια και ανατιμήσεις, αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών για μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης, υποβάθμιση βασικών δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών και εμπορευματοποίηση τους (παιδεία, υγεία, ρεύμα, νερό, μεταφορές), πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, εργατικές δολοφονίες και ταυτόχρονα συνεχείς επιθέσεις σε κεκτημένα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα και στα μέσα πάλης μας, διώξεις αγωνιστών και ευρύτερα περισσότερη καταστολή. Δεν είναι επίσης τυχαίο πως την ίδια περίοδο βλέπουμε τα αφεντικά να παρουσιάζουν ρεκόρ κερδών σε μια σειρά κλάδων.

Είναι ακριβώς αυτή η φύση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος που οδήγησε σε χιλιάδες νεκρούς την περίοδο της πανδημίας, σε ανεξέλεγκτες πυρκαγιές κάθε καλοκαίρι, σε χιλιάδες νεκρούς/ες μετανάστες και μετανάστριες στα σύνορα και στις εκατοντάδες εργατικές δολοφονίες (μετράμε ήδη 45 θανάτους και 66 βαρείς τραυματισμούς μόνο μέσα στο 2025), και που βέβαια οδήγησε και στο τραγικό βραδύ των Τεμπών. Ειδικότερα για το ζήτημα των Τεμπών, είναι ξεκάθαρο ότι όσο και αν το κράτος και το τωρινό πολιτικό προσωπικό των καπιταλιστών προσπαθούν να συσκοτίσουν τα πραγματικά αίτια της προδιαγεγραμμένης αυτής κρατικής-καπιταλιστικής δολοφονίας, οι πρωτοφανείς μεγαλειώδεις διαδηλώσεις του τελευταίου διαστήματος, οι χιλιάδες άνθρωποι που βρέθηκαν στον δρόμο ζητώντας δικαιοσύνη για το έγκλημα των Τεμπών, δείχνουν ξεκάθαρα πως οι προσπάθειες δεν αποδίδουν. Η κοινωνική οργή είναι διάχυτη και ο βασιλιάς γυμνός.

Σε αυτή τη συγκυρία, με ένα τέτοιο ρήγμα να έχει ανοίξει ως προς τους θεσμούς του κράτους, με την κοινωνική οργή να ψάχνει έκφραση, είναι απαραίτητο να μπορούμε να καταδείξουμε ξεκάθαρα τα αίτια που μας οδήγησαν σε ένα τόσο τραγικό γεγονός κοιτώντας στο μετά. Ως αναρχικές και αναρχικοί, το λέμε ξεκάθαρα: κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν! Το έγκλημα στα Τέμπη, όσο και ευρύτερα η διαρκής υποβάθμιση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας για χάρη του κέρδους των αφεντικών, σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι παράγωγα της φύσης του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος.

Γι’ αυτό και το επόμενο διάστημα χρειάζεται να συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στον δρόμο, να κλιμακώσουμε τους αγώνες μας σε χώρους δουλειάς, σε γειτονιές και ευρύτερα σε κάθε πεδίο, απέναντι σε ένα σύστημα που δεν μας αφήνει να αναπνεύσουμε. Να συνεχίσουμε να στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων που παλεύουν για δικαιοσύνη. Να αγωνιστούμε για ουσιαστικά μέτρα πρόληψης και προστασίας της ζωής, για μια αξιοπρεπή ζωή με βάση τις ανάγκες μας, για καλύτερες συνθήκες εργασίας, αυξήσεις στους μισθούς και τον ελεύθερο χρόνο, μέσω Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Με από τα κάτω συλλογικούς αγώνες και ταξική οργάνωση στη βάση, ενάντια σε εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και κάθε λογής πολιτικούς καιροσκόπους, να αντεπιτεθούμε στην επέλαση του κράτους και του καπιταλισμού, να αντιπαλέψουμε την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής προτάσσοντας την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, τις πανανθρώπινες συλλογικές αξίες της ελευθερίας και της ισότητας. Για έναν κόσμο εν τέλει ελευθερίας, ισότητας, με βάση την αλληλεγγύη, την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών, χωρίς καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ – ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ – ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ

ΝΑ ΠΕΣΕΙ Ο ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΤΩΤΑΤΟ ΜΙΣΘΟ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ – ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΠΡΟΣΤΑ

ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ & ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΚΡΑΤΟΥΣ – ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ

Ελευθεριακή Συνέλευση για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση | ΕΣΤΟΒ

Δύο χρόνια συμπληρώνονται από εκείνο το τραγικό βράδυ που 57 άνθρωποι έχασαν τις ζωές τους στις ράγες, και εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν, στα Τέμπη. Πρόκειται για ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, αποτέλεσμα της αποκτηνωμένης φύσης του κράτους και του κεφαλαίου για το οποίο η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία και οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι. Αυτή την διαχρονική εγκληματική φύση του συστήματος εκμετάλλευσης πλήρωσαν με τις ζωές τους οι επιβάτες και οι εργαζόμενοι στις δύο αμαξοστοιχίες. Είναι χαρακτηριστικό και τραγικό συνάμα το γεγονός ότι όλο το προηγούμενο διάστημα οι εργαζόμενοι μέσω των σωματείων τους και με όπλο την απεργία προειδοποιούσαν διαρκώς για τις εγκληματικές συνθήκες στον σιδηρόδρομο (μειωμένο προσωπικό, μη συντήρηση, απαξίωση του δικτύου, «νεκρά σημεία» στη γραμμή κ.α.), συνθήκες που έχουν επιβάλλει τα αφεντικά μαζί με το κράτος για την αέναη κερδοφορία τους εις βάρος όλων μας, της κοινωνικής και ταξικής βάσης.

Ταυτόχρονα, μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια έχει φανεί πλήρως στην κοινωνία ο ρόλος των θεσμών του κράτους, ο οποίος είναι να συσκοτίσουν και εν τέλει να συγκαλύψουν και να επιρρίψουν αλλού τις ευθύνες αυτές που βαραίνουν τους καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό όπως την παρούσα κυβέρνηση, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο «θα την βγάλουν καθαρή». Όπως πάντα πιστεύει η εξουσία, που δολοφονεί την ανθρώπινη ζωή στις ράγες, στα σύνορα, στα νοσοκομεία, στους χώρους εργασίας. Οι εκατοντάδες χιλιάδες όμως των διαδηλωτών -σε όλη τη χώρα και το εξωτερικό- ενάντια στο κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών στις 26 Γενάρη, κατέδειξαν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Είναι στο χέρι μας, των καταπιεσμένων, αυτή η οργή να μην τιθασευτεί και αφομοιωθεί αλλά να αποτελέσει την ανατροφοδότηση για να αγωνιστούμε ενάντια στην αιτία της κρατικής θανατοπολιτικής, που δεν είναι άλλη παρά το ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης και υποδούλωσης του ανθρώπου.

Το κρατικό-καπιταλιστικό έγκλημα των Τεμπών δυστυχώς αποτελεί άλλη μία συνέπεια της εντεινόμενης κρίσης του συστήματος εκμετάλλευσης, όπου αφεντικά και κράτος πλήττουν ολοένα και περισσότερο την κοινωνική και ταξική βάση, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους φτωχούς, τους ανέργους και γενικότερα τους καταπιεσμένους. Η φτώχεια, η ακρίβεια, οι ανατιμήσεις βασικών αγαθών, η αδυναμία κάλυψης αναγκών όπως η τροφή, η επίθεση στην στέγαση (πλειστηριασμοί, εξώσεις λαϊκών κατοικιών) είναι μερικές από τις πτυχές της κοινωνικής βάσης που στενάζει ενώ τα αφεντικά απομυζούν τον παραγόμενο πλούτο των εργαζομένων, βγάζοντας τεράστια κέρδη δισεκατομμυρίων. Η έλλειψη μέτρων ασφαλείας δεν αφορά δυστυχώς μόνο τον σιδηρόδρομο αλλά αποτελεί μία εδραιωμένη συνθήκη συστηματικής δολοφονίας εργατών στους χώρους εργασίας από τα αφεντικά, η οποία ενισχύεται από την φυσική εξόντωση με υπερωρίες των εργαζομένων, την εντατικοποίηση, την υποστελέχωση του ανθρώπινου δυναμικού, την μη τήρηση των στοιχειωδών μέτρων προστασίας της ανθρώπινης ζωής. Αυτή η ακραία εκμεταλλευτική λογική κράτους και αφεντικών είναι που οδηγεί στην μεταχείριση των ανθρώπων ως αναλώσιμους, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να έχουμε εκατοντάδες σκοτωμένους εργαζόμενους στους χώρους εργασίας και ορατό τον κίνδυνο για το επόμενο δυστύχημα-δολοφονία.

Η κρατική πολιτική της εμπορευματοποίησης-ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών αγαθών της ενέργειας, του νερού, των μεταφορών, της υγείας και της παιδείας, σε συνδυασμό με την επίθεση στα μέσα πάλης (απεργία), τις συνδικαλιστικές διώξεις αγωνιστών (όπως των εκπαιδευτικών που υπερασπίζονται τη δημόσια παιδεία), τη στοχοποίηση των αγωνιστικών σωματείων, την θεσμοθέτηση αλλεπάλληλων αντεργατικών νόμων που κάνουν λάστιχο τους εργαζόμενους όπως είναι το χτύπημα στο 8ωρο, η θεσμοθέτηση της 6μερης εργασίας και το 13ωρο, καθώς και η επέκταση της μαύρης & ανασφάλιστης εργασίας, καθιστούν ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να απαντήσουμε και να αντεπιτεθούμε στις αντικοινωνικές πολιτικές, και στο ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα το οποίο τις παράγει. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της συνθήκης αυτής η ανακοίνωση της Hellenic Train για 200 απολύσεις εργαζομένων πανελλαδικά, αρχικά με ορόσημο τις 28/2, όπως και το ότι το κράτος και η αστική δικαιοσύνη έβγαλαν παράνομη την τελευταία απεργία των μηχανοδηγών στον σιδηρόδρομο.

Στεκόμαστε δίπλα στις οικογένειες των θυμάτων που εδώ και δύο χρόνια παλεύουν για δικαιοσύνη. Αγωνιζόμαστε για ουσιαστικά μέτρα πρόληψης και προστασίας της ζωής. Με από τα κάτω συλλογικούς αγώνες και ταξική οργάνωση στη βάση να αντεπιτεθούμε στην επέλαση του κράτους και του καπιταλισμού, να αντιπαλέψουμε την υποτίμηση της ανθρώπινης ζωής προτάσσοντας την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, τις πανανθρώπινες συλλογικές αξίες της ελευθερίας και της ισότητας. Να οργανωθούμε δίπλα-δίπλα στους χώρους εργασίας, τις γειτονιές και παντού, να αγωνιστούμε, να απαντήσουμε! Για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, με βάση την αλληλεγγύη, την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών, χωρίς καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο.

ΤΟ ΚΡΑΤΙΚΟ-ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ – ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΑ ΤΕΜΠΗ, ΟΥΤΕ Η ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ – ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΔΗ, ΔΙΚΟΙ ΜΑΣ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ – ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10:00 ΚΑΜΑΡΑ

ΑΓΑΛΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΤΙΣ 11:00

Ελευθεριακή Συνέλευση για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση

Όλοι/ες έξω από τα γραφεία της εταιρίας (Καρόλου Ντηλ με Ερμού) αυτή την Πέμπτη 06/02, στις 18.30!

Απαιτούμε την άμεση ανάκληση της εκδικητικής απόλυσης της νοσηλεύτριας και νέας μητέρας από την εργοδοσία του ΟΤΕ και της εργολαβικής ΕΡΓΟΝΟΜΙΑ! Η απολυμένη εργαζόταν σε ιατρείο της εταιρίας, το οποίο είναι χρόνια υποστελεχωμένο. Συγκεκριμένα, για όλη τη Θεσσαλονίκη το προσωπικό αποτελείται από 2 άτομα, γεγονός που εκθέτει σε άμεσε κίνδυνο την υγεία των εργαζομένων του Ομίλου. Με αυτό ως δεδομένο, αλλά και το γεγονός ότι το 2024 ο ΟΤΕ παρουσίασε αυξημένη κερδοφορία ύψους 445,2 εκατ. ευρώ, η δικαιολογία της εργοδοσίας ότι η απόλυση αυτή έρχεται ως μέρος περικοπών είναι προκλητική. Είναι προφανές για μας ότι η απολυμένη στοχοποιήθηκε από την εργοδοσία λόγω της αγωνιστικής της στάσης, καθώς συμμετείχε στην πρόσφατη πανεργατική απεργία στις 20 Νοέμβρη και διεκδικούσε και εντός του χώρου εργασίας. Η στοχοποίηση γίνεται ακόμη πιο προφανής, καθώς τα αφεντικά προχώρησαν στην απόλυση, με την πρώτη ευκαιρία που είχαν, αμέσως δηλαδή όταν έληξε η περίοδος των 18 μηνών που από το νόμο προστατεύεται ως νέα μητέρα. Αυτή η απόλυση μας εξοργίζει, καθώς αναγνωρίζουμε πως, στις αυξημένες προκλήσεις και ευθύνες στις οποίες καλείται να ανταπεξέλθει μια νέα εργαζόμενη μητέρα έτσι και αλλιώς καθημερινά, έχοντας ανεπαρκέστατη θεσμική στήριξη, προστίθενται και η βαναυσότητα και η αδιαφορία των αφεντικών, καθώς και το μέγεθος της βία που συνεπάγεται μια τέτοια απόλυση, λόγω ακριβώς και της έμφυλης διάστασης της. Δυστυχώς όμως δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, καθώς ευρύτερα, ως αναρχικοί/ες, αντιλαμβανόμαστε την ταξική και την έμφυλη βία ως αναπόσπαστα κομμάτια του σάπιου κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο διατηρεί και αναπαράγει την καταπίεση, την ανισότητα και την εκμετάλλευση σε όλα τα επίπεδα και που, ως τέτοιο, το αντιπαλεύουμε με στόχο την ολική χειραφέτηση των καταπιεσμένων.

Η απόλυση αυτή έρχεται σε μια περίοδο διαρκούς και εντεινόμενης επίθεση κράτους και κεφαλαίου σε κάθε επίπεδο της ζωής των καταπιεσμένων, που διαρκώς υποβαθμίζεται. Ακρίβεια και φτωχοποίηση που οδηγούν σε δυσκολία κάλυψης βασικών αναγκών, πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών, υποβάθμιση, εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποιήσεις βασικών κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, αντεργατικοί νόμοι, εντατικοποίηση και ενταμένη εκμετάλλευση της εργασίας, απελευθέρωση απολύσεων, ανεπαρκής μέριμνα για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας σε χώρους εργασίας, εργατικές δολοφονίες/ “ατυχήματα”, επίθεση στις συνδικαλιστικές μας δομές και στα μέσα πάλης μας και διώξεις αγωνιστών, αποτελούν την πραγματικότητά μας.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα, εμείς προτάσσουμε τους συλλογικούς αγώνες από τα κάτω και την ταξική οργάνωση στη βάση με ελευθεριακά χαρακτηριστικά, όπου οι εργαζόμενοι/ες και οι καταπιεσμένοι/ες παίρνουν τη ζωή τους και τους αγώνες τους στα χέρια τους. Να οργανωθούμε και να αγωνιστούμε σε κάθε χώρο δουλειάς, αλλά και ευρύτερα σε όλα τα πεδία! Για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, με βάση την αλληλεγγύη, χωρίς καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Καμία απόλυση δεν θα γίνει δεκτή!

Άμεση ανάκληση της απόλυσης

Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους/ες

Κατάργηση του καθεστώτος της ενοικίασης εργαζομένων, συμβάσεις εργασίας στην εταιρία που οι εργαζόμενοι/ες προσφέρουν έργο

Πρόσληψη του απαραίτητου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού για την πλήρη κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων του ΟΤΕ

Ελευθεριακή Συνέλευση για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση

Είναι εμφανής όλο το τελευταίο διάστημα η εντεινόμενη κρίση του κρατικού-καπιταλιστικού συστήματος την οποία τα αφεντικά από κοινού με το κράτος χρησιμοποιούν για να πλήξουν ολοένα και περισσότερο την κοινωνική και ταξική βάση, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους φτωχούς, τους άνεργους και εν γένει τους καταπιεσμένους. Η φτώχεια, η ακρίβεια, οι συνεχόμενες ανατιμήσεις βασικών αγαθών, η αδυναμία κάλυψης αναγκών όπως η τροφή, η αύξηση των λογαριασμών καθώς και η επίθεση στη βασική ανάγκη της στέγασης (όπως είναι οι πλειστηριασμοί κατοικιών) αποτελούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο η βάση της κοινωνίας στενάζει και καλείται «να τα βγάλει πέρα», την ίδια ώρα που τα αφεντικά βγάζουν τεράστια κέρδη δισεκατομμυρίων από το ξεζούμισμα των εργαζομένων όπως οι βιομήχανοι στον κλάδο της μεταποιητικής βιομηχανίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση της εργαζόμενης μητέρας δύο ανήλικων παιδιών στον Εύοσμο της οποίας το σπίτι πλειστηριάστηκε από την εταιρεία DoValue και προχθές την πέταξαν στο δρόμο κατόπιν αστυνομικής και δικαστικής επέμβασης στο σπίτι. Οι πλειστηριασμοί σπιτιών ανθρώπων της εργατικής τάξης αυξάνονται το τελευταίο διάστημα, με το παρασιτικό κτηματομεσιτικό κεφάλαιο να έχει απλώσει χέρι και να αρπάζει κατοικίες πετώντας κόσμο στο δρόμο. Αυτή η όξυνση της επίθεσης στη στέγαση (όπως και οι αυξήσεις ενοικίων) έρχεται ως αποτέλεσμα των νομικών διευκολύνσεων και πολιτικών εντολών όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, καθώς και της τωρινής, οι οποίες έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ της εκμετάλλευσης που επιβάλλουν κράτος και κεφάλαιο.

Ταυτόχρονα, μόνο μέσα στον Γενάρη έχουν σκοτωθεί στους χώρους εργασίας τουλάχιστον 15 εργαζόμενοι, με άγνωστο αριθμό τραυματισμών. Πρόκειται για συστηματικές δολοφονίες εργατών από τα αφεντικά, οι οποίες προκύπτουν από την έλλειψη μέτρων ασφαλείας στους χώρους δουλειάς, την φυσική εξόντωση με υπερωρίες των εργαζομένων και την εντατικοποίηση, την μη τήρηση στοιχειωδών μέτρων προστασίας της ανθρώπινης ζωής και εν τέλει την μεταχείριση των εργαζομένων ως αναλώσιμους. Η απαξίωση της ζωής των εργαζομένων βρίσκεται στον πυρήνα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, με αποτέλεσμα τα τελευταία χρόνια να μετράμε εκατοντάδες νεκρούς εργάτες κάθε έτος, ενώ ταυτόχρονα χιλιάδες είναι αυτοί που χάνουν τη ζωή τους από ασθένειες που σχετίζονται με τις συνθήκες εργασίας.

Η κρατική πολιτική της εμπορευματοποίησης-ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών αγαθών της ενέργειας, του νερού, των μεταφορών, της υγείας και της παιδείας, σε συνδυασμό με την επίθεση στα μέσα πάλης (απεργία), τις συνδικαλιστικές διώξεις αγωνιστών (όπως τους εκπαιδευτικούς που αγωνίζονται ενάντια στην αξιολόγηση και την διάλυση της δημόσιας παιδείας), τη στοχοποίηση των αγωνιστικών σωματείων, την θεσμοθέτηση αλλεπάλληλων αντεργατικών νόμων που κάνουν λάστιχο τους εργαζόμενους όπως είναι το χτύπημα στο 8ωρο, η θεσμοθέτηση της 6μερης εργασίας και το 13ωρο, καθώς και η επέκταση της μαύρης & ανασφάλιστης εργασίας, καθιστούν ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να απαντήσουμε και να αντεπιτεθούμε στις αντικοινωνικές πολιτικές, και στο ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα το οποίο τις παράγει.

Κομμάτι αυτών των απαντήσεων είναι οι αγώνες των διανομέων στις πλατφόρμες και τις εργολαβίες, των εργαζομένων στο κάτεργο της Teleperformance, των υγειονομικών στα υπό διάλυση δημόσια νοσοκομεία και δομές υγείας, των εκπαιδευτικών στα σχολεία, των φοιτητών στα πανεπιστήμια, των απεργών εργατών στη Μαλαματίνα πριν δύο καλοκαίρια, και κάθε κομματιού της κοινωνικής ταξικής βάσης που σηκώνει ανάστημα απέναντι στην εξαθλίωση κράτους και κεφαλαίου. Όπως είναι και ο αγώνας των εργαζομένων στην μεταποιητική βιομηχανία γάλακτος – τροφίμων – ποτών για υπογραφή ΣΣΕ και για βελτίωση των συνθηκών εργασίας και κατοχύρωσης δικαιωμάτων. Η συλλογική σύμβαση εργασίας αποτελεί ένα εργαλείο στα χέρια μας, σε κάθε κλάδο, για να αγωνιστούμε συλλογικά για τις κοινές πραγματικές μας ανάγκες, απαντώντας στον κατακερματισμό και την εξατομίκευση που έχουν επιβάλλει τα αφεντικά στους χώρους εργασίας, βάζοντας ανάχωμα στην ελαστική εργασία και τις συνθήκες πλήρους εκμετάλλευσης και εξόντωσης από τα αφεντικά. Για αυτό το λόγο, η ΣΣΕ όπως και κάθε αγώνας, οφείλει να γίνεται αυτοοργανωμένα από την βάση και να εμπλέκει το σύνολο των αγωνιζομένων, καθιστώντας τον επικίνδυνο για τα αφεντικά.

Οι συλλογικοί αγώνες από τα κάτω και η ταξική οργάνωση στη βάση με ελευθεριακά χαρακτηριστικά είναι τα όπλα μας απέναντι στην επέλαση του κράτους και του καπιταλισμού που επιτίθενται σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Με ανυποχώρητο ταξικό αγώνα, ενάντια στην κρατική καταστολή και τρομοκρατία των αφεντικών, αγωνιζόμαστε από τα κάτω στους χώρους εργασίας ενάντια στην εξαθλίωση και εκμετάλλευση. Αγωνιζόμαστε για το σταμάτημα των πολέμων προτάσσοντας την ταξική διεθνιστική αλληλεγγύη. Να οργανωθούμε δίπλα-δίπλα σε όλα τα πεδία, να αγωνιστούμε, να απαντήσουμε! Για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, με βάση την αλληλεγγύη, την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών, χωρίς καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο.

ΠΕΜΠΤΗ 30/01

09:00 ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΤΗΣ DOVALUE ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΥΣ

11:00 ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΝΔΕΣΜΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ

ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΕ ΓΑΛΑ – ΤΡΟΦΙΜΑ – ΠΟΤΑ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΛΑΔΟ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ-ΤΑΞΙΚΗΣ ΒΑΣΗΣ

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗ ΒΑΣΗ – ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Ελευθεριακή Συνέλευση για την Ταξική Οργάνωση στη Βάση | ΕΣΤΟΒ